|0011

If I should fall behind.

Ina mompelt instemmend als ik haar vraag of ze haar wiskunde kent. Geërgerd open ik mijn map en doe ik alsof ik heel druk aan het nakijken ben. Mensen die geen gewoon antwoord formuleren irriteren mij, net zoals het mij irriteert als mensen mij iets beginnen uit te leggen als ik gewoon aan het toekijken ben. Bij een kaartspel gebeurt dat bijvoorbeeld dikwijls, terwijl ik gewoon wil toekijken, want ik houd ervan om naar kaartspelen te kijken als ik ze niet ken. "Sorry", zegt ze dan, "ik was mijn definitie in mijn hoofd aan het herhalen. Hoe zit het bij jou?" Ik haal mijn schouders op en zeg dat ik het niet weet. Wiskunde is een gevaarlijk vak.

Als de bel gaat, negeren we alle hogerejaars die ons voorbij slenteren naar hun lokaal en gaan zelf zo mogelijk nog trager. De eerstejaars zijn al na twee minuten verdwenen, na een minuut of vier staan ook wij te wachten in de gang. Iemand vraagt mij of ik zenuwachtig ben. Ik bliksem Niemand, die grijnzend voorbij loopt dood en zeg dan dat ik inderdaad zenuwachtig ben. Het is gelogen. Ik ben niet zenuwachtig. Ik ben héél zenuwachtig.

Elf pagina's. Het zijn er elf teveel. Ik begin te schrijven en doe alsof ik niet duizelig word van de getalletjes, bewerkingstekens, haakjes en onderlijnde stukjes. Ze zeggen dat het gemakkelijker is als je netjes werkt, maar daar merk ik dan toch niet veel van. Als de leerkracht komt vragen of er uitleg nodig is, vraag ik me af of oplossingen daar ook onder vallen. "Gaat het?" vraagt hij mij en ik schud mijn hoofd. Nee. Het examen maakt mij misselijk en duizelig. Hij kijkt over mijn schouder en zegt verbaasd dat het toch goed is.

Als ik afgeef en naar huis loop negeer ik Niemand, luister ik niet naar Ina, die alles overloopt en doe alsof het wel goed ging. Want heel misschien ging het dat ook.