|0046

Move this mountain.

Ina komt vandaag terug, dus sta ik vroeger op dan anders en word stiekem kwaad op mezelf omdat ik vind dat ik me de hele week nutteloos gedragen heb, al heb ik heel wat dingen die ik wou slash moest doen gedaan. Maar Ina komt terug, dus stuur ik weer sms'jes naar haar om te vragen waar ze al is en om hoe laat ze thuis zal zijn. Rond half elf vraagt hij mij of ik weet wanneer zij thuis komt. Ik sta er eventjes naar te staren, alsof ik het niet echt begrijp, frons mijn wenkbrauwen en geef dan antwoord.

Familiebezoek kan zo saai zijn, vooral als je op telefoon van je beste vriendin wacht. "Ann, pakt gij eens op", vraagt mama als het toestel eindelijk begint te rinkelen en voor Broer of Zus hun grote teen nog maar hebben kunnen bewegen, heb ik het al in mijn handen."Met Vereecken, met wie spreek ik alsjeblieft?" Ze begint te lachen en ik herken haar meteen. Natuurlijk. Ze begint verhalen te vertellen over skipistes, knappe jongens en hoe ze me gemist heeft. "Heb je hem nog gesproken?" vraagt ze dan en ik rol met mijn ogen. Dat onderwerp ben ik ondertussen wel al beu.

"Neen." Ze is even stil. "Ga je dat nog doen?" Ik glijd met mijn vingernagel langs de rand van een vloertegel (ik zit op de grond in de badkamer, met mijn rug tegen de badrand). "Neen." Er valt een lange stilte, dan zucht ze. "Ach, je moet het ook zelf maar weten." Groot gelijk, zeg ik haar en we babbelen tot ze op moet hangen omdat ze nog wat andere mensen moet bellen. Ik weet dat hij daar ook bij hoort, bij die 'anderen', en vraag haar hem de groeten te doen. Ze zegt dat ze dat zal doen. Als mijn grootmoeder me vraagt of ik nu nog altijd geen vriendje heb (néén!), begint mijn gsm lawaai te maken. Hij. Groeten terug. x.