|0015

These Days.

"Aaaaaann!" Ik rol met mijn ogen en loop verder, terwijl ze achter me aan loopt en me probeert in te halen. Ze is sneller. "Je bent je gsm vergeten", hijgt ze en is dan al weer op weg naar de volgende persoon die ze nodig heeft. Ik laat het ding in mijn broekzak glijden en weiger te kijken of ik sms'jes gekregen heb, want ik dat geval weet ik toch wel van wie ze zijn - en ik heb geen zin om met die persoon te praten.

Het is ijskoud op de fiets. De zomer speelde verstoppertje, maar de winter heeft ons in elk geval duidelijk gevonden. Ik begraaf mijn kin in mijn sjaal en stop mijn rechterhand in mijn jaszak om toch nog een beetje warm te blijven. Het helpt niet. Ik denk aan warme dingen. Chocomelk. Knuffels. Zijn handen. En glimlach stiekem een beetje om die gedachten, alvorens ze uit mijn hoofd te bannen. Maar het helpt niet.

Thuis vragen ze hoe het ging en ik zeg goed. Na wat rond te hangen, vertrek ik maar naar mijn kamer om de oude Romeinen en Franken ervan te overtuigen dat ze in mijn hoofd moeten kruipen. Het belooft een zware discussie te worden. En dan kijk ik toch maar naar mijn gsm, omdat klasgenoten me nu eenmaal nodig blijken te hebben als ze hun cursus geschiedenis vanbuiten willen blokken. Maar de sms'jes zijn niet van mijn klasgenoten, natuurlijk niet. Niemand blijkt er zeker van te zijn dat ik met hem wil converseren. Ik aarzel en denk wat Ina zei. Het is haar schuld dat ik iets terugstuur. Ik haal mijn map geschiedenis boven, ga zitten en probeer te vergeten wat hij of ik zei.

En het helpt niet.