Elke woensdag zit er op de bus een meisje met rode schoenen.
Vandaag is het eigenlijk te koud voor haar rode schoenen. Als ze opstapt, lijkt het alsof haar tenen bevroren zijn. Ze tikkelt naar haar plaats en wil zich opgelucht laten vallen, als ze hem plots ziet. Ze weet dat er iets niet klopt, hij zit altijd pas de negende halte op de bus. Ze loopt naar het vrije plaatsje naast hem en aarzelt.
Zoals elk ander meisje zou doen, zou ze nu heel diep adem kunnen halen en hem kunnen vragen of de plaats naast hem soms vrij is. En dan zou hij ja zeggen en zij zou gaan zitten, ze zou hem terloops kunnen vragen of hij normaal niet ergens anders opstapt en hij zou misschien eerst verbaasd zijn, maar het uiteindelijk wel leuk vinden dat ze dat vroeg, want mensen vinden het meestal wel fijn dat er iemand op hen let. Dat zou ze kunnen doen.
Maar ze twijfelt, want als hij nee zegt, dan kan ze zich niet zomaar omdraaien en naar haar eigen plaatsje teruggaan. Slikken en doorgaan. Misschien is het plaatsje dan voor iemand anders, een blond, knap meisje bijvoorbeeld, of misschien zegt hij dat dan gewoon omdat hij graag eventjes alleen wil zijn en geen behoefte heeft aan gezelschap. Maar dan moet hij niet op een volle bus gaan zitten, want dan weet hij dat zo'n dingen kunnen gebeuren.
Hij kijkt op, zijn blik is afwachtend. De bus vertrekt en ze zit nog steeds niet neer. Verrast houdt ze zich overeind aan de paal naast zich en kan maar net verhinderen dat ze op zijn schoot vliegt. Zo kan het natuurlijk ook, maar ze is meer van de subtielere aanpak. Ze kijkt naar zijn bruine ogen en glimlacht heel verlegen. Zijn blik wordt nog vragender. En nu moet ze springen. Ze haalt heel diep adem, recht haar schouders. "Is deze plaats bezet?" vraagt ze stilletjes. En hij lacht, haalt zijn rugzak van de bank af. "Nu wel", glimlacht hij en doet teken dat ze moet gaan zitten. Ze glimlacht nog eens, zet haar tas neer en dwingt zichzelf te ademen. Ze beginnen tegelijk te praten.
"St... Stap jij normaal niet ergens anders op?"
"Draag jij die schoenen alleen op woensdag?"
Zoals elk ander meisje zou doen, zou ze nu heel diep adem kunnen halen en hem kunnen vragen of de plaats naast hem soms vrij is. En dan zou hij ja zeggen en zij zou gaan zitten, ze zou hem terloops kunnen vragen of hij normaal niet ergens anders opstapt en hij zou misschien eerst verbaasd zijn, maar het uiteindelijk wel leuk vinden dat ze dat vroeg, want mensen vinden het meestal wel fijn dat er iemand op hen let. Dat zou ze kunnen doen.
Maar ze twijfelt, want als hij nee zegt, dan kan ze zich niet zomaar omdraaien en naar haar eigen plaatsje teruggaan. Slikken en doorgaan. Misschien is het plaatsje dan voor iemand anders, een blond, knap meisje bijvoorbeeld, of misschien zegt hij dat dan gewoon omdat hij graag eventjes alleen wil zijn en geen behoefte heeft aan gezelschap. Maar dan moet hij niet op een volle bus gaan zitten, want dan weet hij dat zo'n dingen kunnen gebeuren.
Hij kijkt op, zijn blik is afwachtend. De bus vertrekt en ze zit nog steeds niet neer. Verrast houdt ze zich overeind aan de paal naast zich en kan maar net verhinderen dat ze op zijn schoot vliegt. Zo kan het natuurlijk ook, maar ze is meer van de subtielere aanpak. Ze kijkt naar zijn bruine ogen en glimlacht heel verlegen. Zijn blik wordt nog vragender. En nu moet ze springen. Ze haalt heel diep adem, recht haar schouders. "Is deze plaats bezet?" vraagt ze stilletjes. En hij lacht, haalt zijn rugzak van de bank af. "Nu wel", glimlacht hij en doet teken dat ze moet gaan zitten. Ze glimlacht nog eens, zet haar tas neer en dwingt zichzelf te ademen. Ze beginnen tegelijk te praten.
"St... Stap jij normaal niet ergens anders op?"
"Draag jij die schoenen alleen op woensdag?"
0 reacties:
Een reactie posten