|0032

It's in the way he calls my name.

Druk babbelend loopt Ina naast mij en ik lach en knik, probeer antwoorden te bedenken als zij al vier onderwerpen verder is en geef het dan maar op. Ze gebaart druk met beide handen en ik knik opnieuw, let erop dat ik zeker niet instemmend mompel en lach als zij lacht. Ze houdt stil aan lokaal éénendertig, waar we dat lesuur godsdienst hebben en ik voel dat hij naar ons staat te kijken. Als ik me omdraai, staat hij daar inderdaad. "Naar wie kijk je?" vraagt Isa afwezig en naar waarheid antwoord ik "Niemand." Eventjes geeft ze me een vreemde blik, dan is ze alweer bezig met haar volgende anekdote, compleet met huppel- en stuiterpasjes.

Gedurende een fractie van een seconde hebben we oogcontact, dan draait hij zich weg van ons. "Ah, Sara!" hoor ik hem roepen en frons mijn wenkbrauwen, terwijl ik een kleine stap naar links zet om beter te kunnen zien wat hij doet - al kan dat me natuurlijk helemaal niet schelen. De Sara waar hij het over had en waar hij tegen spreekt heeft lichtbruine haren en - voorzover ik dat kan zien - helblauwe ogen. Ik merk hoe ook Ina naar haar kijkt en ook haar wenkbrauwen fronst. Niemand en Sara raken verwikkeld in een geanimeerd gesprek en wij moeten ons lokaal binnen. "Zou ze echt denken dat die skinny jeans móói is?" vraag ik aan Ina, die alleen eens veelbetekenend lacht en naar haar plaats loopt, met mij in haar kielzog. "Houd er maar over op", zegt ze na mijn derde opmerking, "het betekent niets, hij wil je alleen maar testen en je begint verliefd te klinken." Ik protesteer zo kwaad dat de hele klas luistert. "Is er iets wat je kwijt wil, Ann?" vraagt de lerares liefjes en ik voel hoe het bloed naar mijn hoofd stijgt. "Neuh", mompel ik, buig naar voren en bedenk dat die broek haar nochtans écht niet stond.