|0029

Digitaal vandaag.

"Mag ik je drie kussen geven?" vraagt hij en ik denk aan wat Isa zei. Die jongen staat ook niet zo stevig als het lijkt. En ik zeg ja, hij doet me telkens toegeven. Links - rechts - links. Ik doe alsof ik hem terugkus en zorg ervoor dat het iets tussen luchtkussen en echte kussen op zijn wang zijn. Dat gaat ook niet, je kan niet met twee tegelijkertijd op elkaars wang kussen. Há. E. en S. eisen mijn aandacht op en ik luister (maar ik mompel niet instemmend) tot de bel eindelijk gaat en we ons in de richting van het schoolgebouw begeven, tesamen met alle andere leerlingen, die er zo te zien evenveel zin in hebben als wij. Eventjes voel ik de neiging zomaar iemand een Fijn 2008 te wensen, maar ik doe het niet. Mensen vinden dat niet altijd leuk, heb ik ondervonden.

Na vijf vakken en evenveel ingekeken examens heb ik het eventjes gehad en ben ik opgelucht als ik het aan (of af-, wat het ook moge wezen)wezigheidsbriefje mag gaan wegbrengen. Ik kom gelukkig geen bekenden tegen en wurm me tussen de andere duizend leerlingen die de gang door moeten. Drie maal per dag minimum staat onze klas hier vast en velen delen duidelijk ons lot. Hihi. Ik schuif het briefje in het daarvoor bestemde vakje en begin dan zuchtend weer aan de terugweg, die zo mogelijk nog dramatischer is. Eén elleboog tegen mijn schouder en mijn bril die wat verder op mijn neus geduwd wordt, het is nog beter dan het anders is. "Jij bleef lang weg", zegt de leerkracht bestraffend als ik weer ga zitten. Ik zucht onhoorbaar en weet geen beter verklaring dan "File." Want 'Ik werd vertrappeld door een kudde bizons en verloor een rugbywedstrijd' zou wel ongeloofwaardig klinken.