|0016

Bad day.

Twee dagen voor het allerlaatste examen dans ik door het huis en doe alsof ik niet merk dat iedereen me daarom vreemd bekijkt. Want eigenlijk. Heb ik nu al zo goed als vakantie en dat voelt heerlijk. Echt waar. "Je bent gek", glimlacht Isa aan de telefoon, maar ik weet dat ze het lief bedoelt en daarom geef ik haar gelijk. Ja. Ik ben gek. De winter raast nog steeds langs me heen en daar geniet ik van. Eerlijk, door de koude fietsen is niet zo fijn, maar toch. Achteraf zie ik er de charme van in, van achter mijn warme chocolademelk. Met slagroom.

We spreken af om na de examens naar de bioscoop te gaan. Natuurlijk staat hij bij ons als we dat afspreken en natuurlijk vraagt hij of hij mee mag. Er valt een korte stilte. "Natuurlijk", zegt Isa dan en ook de anderen knikken instemmend. Hij vraagt nog of ik er mee akkoord ben en ik zucht. "Meerderheid wint", zeg ik, maar laat er toch nog een glimlach op volgen. Omdat het nu ook weer niet de bedoeling is dat hij zich door mij slecht gaat voelen. En anders toch maar een klein beetje.

Dus Niemand gaat met mij, Ina en nog twee anderen naar de cinema en heel stiekem vind ik dat misschien niet eens mee zo erg als twee weken geleden. Omdat het ergens waar is wat Ina zegt. Omdat je niet kan blijven stilstaan en omdat verandering goed is. Ver-Ann-dering. Inwendig glimlach ik zo'n beetje om die woordspeling. Maar het is waar. Dat is het hele punt. Ik ben toe aan verandering en het wordt tijd dat die er komt. En misschien is dit een stap in de goede richting.

En anders weet ik in elk geval dat ik gewoon de andere kant op moet.